STRANGE NEW FEELINGS
Ed Templeton (°1972) documents his life, and the lives of the people around him, in a rich stream of images - images of himself and his wife, Deanna, in their day-to-day lives, and images of others (usually youths), at home in Orange County (California), or during the many tours he makes as pro-skateboarder and artist. Photography is a significant constant in his work, but, in recent years, paintings and drawings have started to take an ever more prominent place in the oeuvre.
Templeton likes to present his photos, drawings and paintings in a non-hierarchical manner, large quantities all mixed up together at once. He’ll often hang clusters of works in the shape of “image clouds”, against a coloured background on which are yet more painted clouds. In these installations, the to and fro of the clouds feels like a metaphor for the appearance and disappearance of images, like those of a traveller acquiring countless new impressions every day. In Templeton’s way of seeing we also recognise  something of the fascination of the passer-by, the transient, gripped, at some unexpected moment, by the “extraordinary of the ordinary,” the exceptional and surprising existential qualities of daily life.
Raised in the “New World”, his photographic work shows him to be, primarily, a chronicler of both the day-to-day life of urban American youth and the not-so-day-to-day life of the, frequently very young, touring pro-skateboarders. Sexuality and vulnerability are recurring themes and the way in which they are portrayed is a testament to deep empathy: “Nothing human is foreign”  seems to be the motto. It is fascinating to realise that, probably, it is precisely this humanist glance that gives these images that not-so-day-to-day quality.
Human vulnerability is also an important theme in Templeton’s paintings and drawings. This particularly applies to the works populated by zombie-like human figures, who seem to have escaped from some medieval tableau of the Last Judgement. Which brings me to another observation, namely that, even though his more realistic portraits undoubtedly display an affinity with the work of David Hockney, many of the qualities of Templeton’s paintings  evoke 15th century paintings by figures like Hans Memling, Hieronymus Bosch and Rogier van der Weyden. That this isn’t just an unconscious fascination for Templeton, is apparent in, among other things, his recent experiments with painted tryptich panels and the emergence of photographs of 15th century paintings and sculptures in his work. But, for me, more important than these formal references is the intrinsic relationship between Templeton’s work and the work of his 15th century predecessors in the “Old World”-  a relationship I would like to describe as a profound and timeless engagement with the universal parameters of being-human - and that his work is miles away from the cold, aloof intellectualism of much contemporary mainstream art.
Stijn Huijts



 
STRANGE NEW FEELINGS
In een rijke stroom van beelden documenteert Ed Templeton (°1972) zijn eigen leven en dat van de mensen om hem heen. Beelden uit het alledaagse leven van hem en zijn vrouw Deanna, maar ook van anderen –veelal- jongeren, thuis in Orange County (California), of tijdens de vele reizen die hij als pro-skateboarder en als kunstenaar maakt. Fotografie is een belangrijke constante in zijn werk, maar de laatste jaren nemen de schilderijen en tekeningen een steeds prominentere plaats in het oeuvre.
Templeton presenteert zijn foto’s, tekeningen en schilderijen graag op een niet-hiërarchische wijze, in grote hoeveelheden tegelijkertijd en door elkaar. Vaak hangt hij clusters van werken op in de vorm van “beeldwolken”, tegen een kleurige achtergrond waarop eveneens wolken geschilderd zijn. Het komen en gaan van de wolken voelt in deze ensceneringen als een metafoor voor het verschijnen en verdwijnen van beelden, zoals bij een reiziger die iedere dag talloze nieuwe indrukken opdoet. In Templetons manier van kijken herkennen we dan ook iets van de fascinatie van de voorbijganger, de passant, wanneer die op onverwachte momenten gegrepen wordt door het “bijzondere van het gewone”, door de uitzonderlijke en verrassende existentiële kwaliteiten van het dagelijks leven.
Zelf opgegroeid in de “Nieuwe Wereld”, manifesteert hij zich in zijn fotografisch werk met name als een chroniqueur van het dagelijks leven van de jeugd in de voorsteden van de Verenigde Staten en het –minder alledaagse- leven van de -vaak nog zeer jonge- profskateboarders op tournee. Sexualiteit en kwetsbaarheid zijn veelvuldig terugkerende thema’s en de wijze waarop ze in beeld gebracht worden getuigt van een groot inlevingsvermogen: “Niets menselijks is vreemd” lijkt daarbij het motto te zijn. Het is fascinerend om je te realiseren dat het waarschijnlijk juist deze humanistische blik is die de beelden een niet-alledaagse kwaliteit geeft.
Ook in Templetons schilderijen en tekeningen is de kwetsbaarheid van de mens een belangrijk thema. Dat geldt speciaal voor de werken die bevolkt worden door zombie-achtige menselijke figuren die zo weggelopen lijken te zijn uit een middeleeuws Laatste Oordeel – tafereel. Dat brengt mij op een andere constatering, namelijk dat, hoewel zijn meer realistische portretten zeker verwantschap vertonen met het werk van David Hockney, veel van de kwaliteiten van Templetons schilderijen associaties oproepen met de 15e eeuwse schilderkunst van figuren zoals Hans Memling, Hieronymus Bosch of Rogier van der Weyden. Dat het hierbij voor Templeton niet slechts om een onbewuste fascinatie gaat, blijkt ondermeer uit de recente experimenten met beschilderde drieluik-panelen en het opduiken in zijn werk van foto’s van 15e eeuwse schilderijen en beeldhouwwerken. Maar nog belangrijker dan deze formele verwijzingen vind ik de inhoudelijke verwantschap tussen Templetons werk en dat van zijn 15e eeuwse voorgangers in de “Oude Wereld”. Een verwantschap die ik zou willen omschrijven als een diepgaand en tijdloos engagement met de universele parameters van het mens-zijn. En daarmee staat het werk mijlenver af van het koele en afstandelijke intellectualisme van veel mainstream hedendaagse kunst.
Stijn Huijts