Tim Van Laere Gallery is pleased to present the first solo show by Belgian artist Eline Vansteenkiste (°1991, Ghent).

 

Vansteenkiste’s work exists at the crossroads of medieval world-building, cartographic imagination, fantastical storytelling, and cinematic landscape composition. Drawing from the intricate and surreal traditions of Hieronymus Bosch and Pieter Bruegel, she crafts densely populated, chaotic yet controlled scenes that reflect the perpetual struggle between order and disorder. Like Bosch’s vivid moral allegories, her paintings teem with grotesque creatures and bright landscapes, serving as metaphors for the tensions within the human psyche—where forces of life and death, creation and destruction, continuously intersect. With her small scale oil paintings on wooden panel, Vansteenkiste captivates a world of fantastical landscapes. They are brightly colored, structured, surreal and exude a certain serenity. These landscapes are occupied by women who roam the world, battling for survival, power and victory. It’s about our inner instincts, the way we claim our position in the world, our fears and our battles. 

 

Vansteenkiste deeply explores the landscape as a space of both narrative and psychological weight. Her world-building bears a striking resemblance to the cartographic tradition of the 16th century, particularly Gerardus Mercator’s maps, where empirical geography coexisted with speculative elements such as sea monsters and the mythic Terra Incognita, while simultaneously referencing the medieval world view where artists sought to structure their landscapes to resemble its divine order. Vansteenkiste constructs alternative cosmologies in much the same way, placing the known and the unknown side by side, as if charting the edges of an imagined world. Like the margins of medieval maps—where hybrid beings and mysterious lands were drawn beyond the boundaries of the familiar—her paintings create spaces where reality and myth converge. 

 

Her approach to landscape also finds resonance with the panoramic and atmospheric compositions of Joachim Patinir. Known as one of the pioneers of landscape painting, Patinir infused his sweeping, layered terrains with symbolic and narrative depth, treating nature not merely as a backdrop but as an active force within the composition. Vansteenkiste follows this lineage, constructing vast, surreal topographies where multiple perspectives unfold simultaneously, allowing for both micro and macro readings of the scene. Additionally, her work draws inspiration from the vast, sprawling compositions of Bruegel, where human activity is enmeshed within nature’s rhythms, as well as from the cinematic treatment of the landscape of Andrei Tarkovsky. His slow, meditative camera movements transform terrain into psychological and mythological space (Stalker, Andrei Rublev). Much like Tarkovsky, Vansteenkiste’s worlds feel imbued with memory, history, and an eerie timelessness. 

 

Similarly, Sergei Bondarchuk’s sweeping war epics (Waterloo, War and Peace) provide a striking parallel to her panoramic compositions, where large-scale battles unfold with intricate detail, orchestrating chaos and order within a single frame. Her landscapes often function in a way similar to filmic long takes, where the eye moves across the terrain, uncovering layers of meaning and narrative as if scanning an expansive tableau. You could compare it to the way we experience the Bayeux Tapestry, which similarly weaves a detailed, continuous narrative through landscape and action. However, Vansteenkiste’s protagonists that occupy her landscapes aren’t just warriors referencing an historic battle, they are depicted as primordial women with long, tangled hair who explore the land and aren’t afraid of visceral confrontations with the animals, grotesque creatures, and other human figures they encounter. Their vulnerability, unarmored and exposed, underscores both fragility and resilience and tether them to primal forces, reinforcing their connection to an untamed natural world and the chaos that pervades it. They are faceless and timeless representations of the artist, who visualizes her primal instincts, with a sense of bravery, humor, marvel, and determination. 

​

​

​

​

Tim Van Laere Gallery presenteert de eerste solotentoonstelling van de Belgische kunstenaar Eline Vansteenkiste (°1991, Gent).

 

Het werk van Vansteenkiste bevindt zich op de intersectie van middeleeuwse wereldopbouw, cartografische verbeelding, fantastische verhalen en filmische landschapscompositie. Geïnspireerd door de gedetailleerde en surreële tradities van Jeroen Bosch en Pieter Bruegel, stelt ze dichtbevolkte, chaotische maar eveneens gecontroleerde composities samen, refererend naar de eeuwige strijd tussen orde en chaos. Net als de levendige morele allegorieën van Bosch, zijn de schilderijen van Vansteenkiste gevuld met groteske wezens en heldere landschappen, als metaforen voor de spanningen binnen de menselijke psyche - waar de krachten van leven en dood, schepping en vernietiging, elkaar voortdurend kruisen. Met haar kleinschalige olieverfschilderijen op houten panelen creëert Vansteenkiste een universum van fantastische landschappen. Ze zijn felgekleurd, gestructureerd, surreëel en stralen een zekere sereniteit uit. In deze landschappen zien we dolende vrouwen, strijdend voor overleving, macht en overwinning. Haar werken gaan over onze innerlijke instincten, de manier waarop we onze positie in de wereld opeisen, onze angsten en onze gevechten. 

 

Vansteenkiste maakt een diepgaande verkenning van het landschap met zowel een verhalende als psychologische lading. Haar wereldopbouw vertoont een opvallende gelijkenis met de cartografische traditie van de 16e eeuw, met name de kaarten van Gerardus Mercator, waar empirische geografie samenging met speculatieve elementen zoals zeemonsters en het mythische Terra Incognita, terwijl ze tegelijkertijd refereert aan het middeleeuwse wereldbeeld waarin kunstenaars zochten naar een heldere structurering van het landschap om een goddelijke orde te representeren. Vansteenkiste construeert alternatieve kosmologieën op een gelijkaardige manier, waarbij ze het vertrouwde steeds naast het onbekende plaatst, alsof ze de randen van een imaginaire wereld in kaart brengt. Net als de randen van middeleeuwse landkaarten - waar hybride wezens en mysterieuze landen voorbij de grenzen van het gekende werden getekend - creëren haar schilderijen een terrein waar werkelijkheid en mythe samenkomen. 

 

Haar benadering van het landschap vindt ook weerklank in de panoramische en sfeervolle composities van Joachim Patinir. Als een van de pioniers van de landschapsschilderkunst, voorzag Patinir zijn weidse, gelaagde terreinen van symbolische en narratieve diepte, waarbij hij de natuur niet slechts als achtergrond behandelde, maar als een actieve kracht binnen de compositie. Vansteenkiste volgt deze lijn en construeert uitgestrekte, surreële topografieën waarin meerdere perspectieven zich tegelijkertijd ontvouwen, die zowel micro- als macrolezingen van de scène mogelijk maken. Daarnaast lijkt haar werk ook inspiratie te halen uit de weidse, uitgestrekte composities van Bruegel, waar menselijke activiteit verstrengeld is in de ritmes van de natuur, alsook uit de filmische behandeling van het landschap door Andrei Tarkovsky. Zijn langzame, meditatieve camerabewegingen transformeren het terrein in een psychologische en mythologische ruimte (Stalker, Andrei Rublev). Net als Tarkovsky is het universum van Vansteenkiste doordrongen van herinneringen, geschiedenis en een unheimische tijdloosheid. 

 

Ook Sergei Bondarchuks weidse oorlogsepossen (Waterloo, War and Peace) vormen een opvallende parallel met de panoramische composities van Vansteenkiste, waarin grootschalige veldslagen zich met ingewikkelde details ontvouwen en chaos en orde in één enkel beeld worden georkestreerd. Haar landschappen functioneren vaak op een manier die vergelijkbaar is met lange filmopnames, waarbij het oog zich over het landschap beweegt en lagen van betekenis en verhaal blootlegt alsof het een uitgestrekt tafereel aftast. Je zou het kunnen vergelijken met de manier waarop we het Tapijt van Bayeux ervaren, dat op vergelijkbare wijze een gedetailleerd, doorlopend verhaal weeft door middel van landschap en actie. Vansteenkiste's protagonisten die haar landschappen bevolken zijn echter niet alleen krijgers die verwijzen naar een historische veldslag, het zijn oervrouwen - met lang, verstrengeld haar - die het land afschuimen en niet bang zijn voor viscerale confrontaties met de dieren, groteske wezens en andere menselijke figuren die ze tegenkomen. Hun kwetsbaarheid, ongewapend en naakt, onderstreept zowel hun fragiliteit als hun veerkracht en bindt hen aan oerkrachten, waardoor hun band met een ongetemde natuurlijke wereld en de chaos die er heerst wordt versterkt. Ze zijn gezichtsloze en tijdloze representaties van de kunstenaar zelf, die haar oerinstincten visualiseert met een gevoel voor avontuur, humor, verwondering en vastberadenheid.