This is the second solo-exhibition from Faris McReynolds (°1977, Dallas,Texas, lives and works in Los Angeles,California.).
at Tim Van Laere Gallery.
Faris McReynolds states the following about his work:
My work comes from the desire to find a balance between something that is staged and intuitive, original and reproduced, familiar and unexpected, digital and analog, comic and tragic. These are images where individual personality is paired with the anonymity of a crowd.They are like public memories, appropriated from images that were created for the purpose of telling a story, but once disconnected, tell a larger story about a self-congratulating American culture.
Toxic Mimics is a show about substituted experience. Found images stand in for what's in my mind, and painting stands in for any real experience of that image. People are staging events for the camera, in this case the camera is painting. People are getting lost in a moment, as the image falls apart when filtered through my perspective. These are paintings of leisure, of people coming together. My interest in group portraiture extends to portraits of class fantasies. Snapshots of a fleeting world somewhere between pleasant dreams and abject reality. Embracing Impressionism as an early attempt of Western perspective to break from reality, and as the art of the middle class. The blurred distance of desire before technology.


Dit is de tweede solo-tentoonstelling van Faris McReynolds (°1977, Dallas, Texas, leeft en werkt in Los Angeles, California) in de Tim Van Laere Gallery.
Over zijn werk vertelt Faris McReynolds het volgende:
Mijn werk spruit voort uit het verlangen om een evenwicht te vinden tussen iets wat geënsceneerd en intuïtief, origineel en herschapen, vertrouwd en onverwacht, digitaal en analoog, komisch en tragisch is. Dit zijn beelden waarbij individuele persoonlijkheid wordt gepaard aan de anonimiteit van de massa. Ze zijn als publieke herinneringen, toegeëigend uit beelden die gecreëerd werden om een verhaal te vertellen, maar die, eenmaal losgekoppeld, een breder verhaal vertellen over een zelfgenoegzame Amerikaanse cultuur.
Toxic Mimics is een tentoonstelling die gaat over plaatsvervangende ervaring. Found images (gevonden beelden) staan voor wat ik in mijn hoofd heb zitten, en het schilderen staat voor een lukrake beleving van die beelden in de realiteit. Mensen ensceneren gebeurtenissen voor een camera, in dit geval is de camera een schilderij. Mensen raken verloren in één enkel moment, het moment waarop het beeld uit elkaar valt nadat het de filter van mijn perspectief is gepasseerd. Het zijn schilderijen die gaan over vrije tijd, over het samenkomen van mensen. Mijn interesse voor groepsportretten strekt zich uit tot het portretteren van klasse-fantasieën. Momentopnamen van een vluchtige wereld ergens tussen de zoete droom en de troosteloze realiteit. Ik sluit me aan bij het Impressionisme als een prille betrachting van het Westers denken om te breken met de realiteit en als uiting van de kunst van de middenklasse. Een vage poging van de passie om afstand te nemen van de technologie.