Tim Van Laere Gallery presents Kati Heck's fifth solo exhibition: Legende. In this exhibition, Heck shows a series of new paintings, drawings and furniture sculptures.

 

Heck is known for her lucid yet enigmatic paintings, in which realism is transformed from a representative category into a fluid process. The way Heck puts together her compositions remind us of the literary genre of the legend. Legends are stories that have been retold through generations, but can also be seen as deciphering tools or as something that can offer us a foothold. Every legend is based on a core of truth, but that truth has been distorted and exaggerated in a way that it has become difficult to confirm or deny the accuracy of the story. A play on reality we also find in the work of Kati Heck. Her compositions can branch out into multiple genres - where literature, history, art history, science and her own lived experiences come together to form indivisible units. On a first reading they seem to reveal and explain things, but when you move into the deeper layers of her works you end up in a maze, where each step takes you deeper into the riddles of Heck's own quest. Mankind and the issues that shape our human life are always central to her work. She often borrows her subjects from her immediate environment, populating her paintings with her family, friends, neighbors and pets. Her works are reminiscent of the bars, dancers and actors of Otto Dix and George Grosz, but also refer to Jean-Michael Basquiat and the Old Masters. With her works, Heck synthesizes different styles, combining elements of expressionism and surrealism with social realism.

 

Recent studies have shown that the average IQ is declining in certain Western countries. For decades, the average human intelligence quotient has been rising, but that trend seems to have been reversing since the 1970s. This news sparked Heck's interest in what it would be like if we evolved back into a kind of Neanderthal. It determined the course for this exhibition. The self-portrait Epilog, 2021, in which she portrays herself as a Neanderthal, serves as both a prologue and an epilogue. A circular process that also symbolizes the integration and assimilation of the opposite, where the end is also the beginning. A process that we find in human evolution as well as in the evolution of origin, in aspects such as life and death, day and night. Heck's interest lies mainly in the in-between or the twilight zone. In a 1949 play, Gottfried Benn had one of his characters say: "Nicht zuviel Sonne, das licht wird verkannt, Dämmerung ist die eigentliche Menschheitsbeleuchtung". The German word Dämmerung refers to the transition from night to day: the twilight zone. Also the verb “dahindämmern”, describes a state of being between waking and sleeping in which we experience a different form of consciousness.This Dämmer state runs as a central theme throughout this exhibition, which is literally reflected in the cave scene in the large-scale painting but also figuratively in her interpretation of “the shadow.” According to Carl Jung, the shadow plays a distinctive role in balancing one's overall psyche, the counterbalance to consciousness.

 

In the first room, Heck has placed a sculptural seating object in the shape of the moon, from where we can view the heavenly ceiling work. In the second room, Heck darkened the walls like night, in which she shows three large-scale canvases with boyish (anti)heroes (Jungs III - Goldene Hand, Jungs V - Jäger und Sammler, Jungs IV - Haut ab Seele raus)

 

Kati Heck (°1979, Düsseldorf, Germany) lives and works in Pulle. Recent solo exhibitions have included Sadie Coles HQ, London; Art Museum The Hague, The Hague; M HKA, Antwerp; Corbett vs Dempsey, Chicago; CAC, Málaga; and Mary Boone Gallery, New York. Her work is part of public collections such as Center Pompidou, Paris; Walker Art Center, Minneapolis (MN), USA; Hall Art Foundation, Derneburg (DE) and Reading (VT); Fondation Antoine de Galbert, Paris (FR); M HKA, Antwerp; CAC, Málaga; City of Antwerp; The Rachofsky Collection, Dallas;, USA; Middelheim Museum, Antwerp, Belgium; Museum De Domijnen, Sittard, The Netherlands; Mu.ZEE, Ostend; Municipal Museum of Contemporary Art (S.M.A.K.), Ghent.

​

​

​

​

​

​

Tim Van Laere Gallery presenteert de vijfde solotentoonstelling van Kati Heck: Legende. In deze tentoonstelling toont Heck een reeks nieuwe schilderijen, tekeningen en meubel-sculpturen.

 

Heck staat bekend om haar heldere maar raadselachtige schilderijen, waarin realisme wordt getransformeerd van een representatieve categorie in een vloeiend proces. De manier waarop Heck haar composities samenstelt, herinneren ons aan het literaire genre van de legende. Legendes  zijn voortvertelde verhalen en ontcijferingsinstrumenten, die een houvast kunnen bieden. In elke legende is steeds een kern van waarheid, maar deze wordt zodanig aangedikt door overdrijvingen en smakelijkheden dat het verhaal nog moeilijk te bevestigen of te ontkennen valt. Een kenmerk dat we ook terugvinden in het werk van Heck; haar composities kunnen zich vertakken in meerdere genres - waarbij literatuur, geschiedenis, kunstgeschiedenis, wetenschap en haar eigen geleefde ervaringen samenkomen en ondeelbare eenheden vormen. Bij een eerste lezing lijken ze dingen te onthullen en verklaren, maar wanneer je je begeeft naar de diepere lagen kom je uit in een labyrinth, waarbij elke stap je dieper meeneemt in Heck’s eigen zoektocht. Wat steeds centraal staat in haar werk is de mens en de vraagstukken die ons menselijk leven vorm geven. Haar onderwerpen ontleent ze dan ook vaak uit haar directe omgeving, waardoor haar werken bevolkt worden met haar familie, vrienden, buren en huisdieren. Haar werken doen denken aan de bars, dansers en acteurs van Otto Dix en George Grosz, maar refereren evengoed naar Jean-Michael Basquiat en de Oude Meesters. Met haar werken synthetiseert Heck verschillende stijlen waarbij ze elementen uit het expressionisme en surrealisme combineert met sociaal realisme.

 

Uit onderzoeken blijkt dat het gemiddelde IQ in sommige Westerse landen aan het dalen is. Decennialang ging het gemiddelde intelligentiequotiënt van de mens in stijgende lijn, maar die trend lijkt sinds de jaren 70 te keren. Dit nieuws ontkiemde de vraag bij Heck hoe het zou zijn als we ons terug ontwikkelen als een soort neanderthaler. Dit vraagstuk vormde dan ook het sleutelstuk voor deze tentoonstelling. Het zelfportret Epilog, 2021, waarin ze zichzelf portretteert als neanderthaler dient zowel als proloog als epiloog. Een circulair proces dat ook symbool staat voor de integratie en assimilatie van het tegenovergestelde, waarbij het einde ook het begin is. Een proces dat we zowel terugvinden in de menselijke evolutie als in de ontstaansevolutie, in aspecten zoals leven en dood, dag en nacht. De interesse van Heck bevindt zich vooral in de schemerzone daartussen. In een luisterspel van 1949 liet Gottfried Benn één van zijn personages zeggen: “Nicht zuviel Sonne, das licht wird verkannt, Dämmerung ist die eigentliche Menschheitsbeleuchtung". Het Duitse woord Dämmerung verwijst naar de overgang van nacht tot dag: de schemerzone. Ook het werkwoord “dahindämmern”, beschrijft een staat van zijn tussen wakker zijn en slapen waarin we een andere vorm van bewustzijn ervaren. Deze Dämmer-toestand loopt dan ook als een centraal thema doorheen deze tentoonstelling, wat letterlijk terug te vinden is in de grotscène in haar grootschalige werk maar ook figuurlijk in de betekenisgeving aan “de schaduw”. Volgens Carl Jung speelt de schaduw een onderscheidende rol bij het balanceren van iemands algehele psyche, het tegenwicht voor het bewustzijn.

 

In de eerste ruimte heeft Heck een sculpturaal zitobject geplaatst in de vorm van de maan, vanuit dit object kan men het hemels plafondwerk aanschouwen. In de tweede ruimte verduisterde Heck de muren als de nacht, waarin ze drie grootschalige doeken toont met jongensachtige (anti)helden (Jungs III - Goldene Hand, Jungs V - Jäger und Sammler, Jungs IV - Haut ab Seele raus)

 

Kati Heck (°1979, Düsseldorf, Duitsland) woont en werkt in Pulle. Recente solotentoonstellingen waren ondermeer bij Sadie Coles HQ, Londen; Kunstmuseum Den Haag, Den Haag; M HKA, Antwerp; Corbett vs Dempsey, Chicago; CAC, Malaga; en Mary Boone Gallery, New York. Haar werk maakt deel uit van openbare collecties zoals Centre Pompidou, Parijs; Walker Art Center, Minneapolis (MN), USA; Hall Art Foundation, Derneburg (DE) and Reading (VT); Fondation Antoine de Galbert, Paris (FR); M HKA, Antwerp; CAC, Malaga; Stad Antwerpen; The Rachofsky Collection, Dallas;, USA; Middelheimmuseum, Antwerp, Belgium; Museum De Domijnen, Sittard, Nederland; Mu.ZEE, Oostende; Stedelijk Museum voor Actuele Kunst (S.M.A.K.), Gent. 

​

​

​