Paula Mueller (°1977 Trier, Duitsland) tekent en schildert. Voor haar, merendeels kleine, werken op papier maakt zij gebruik van potloden en kleurpotloden, olie- of aquarelverf, viltstiften en andere materialen en laat zij zich door van alles en nog wat inspireren. In haar tekeningen verwerkt zij persoonlijke ervaringen en ideeën maar ook reële en verzonnen dingen.
Ze tekent zichzelf, andere mensen, gefingeerde personen, fantasiewezens, situaties, landschappen, soms slechts met een paar streken, dan weer heel geperfectioneerd, bijna fotorealistisch, en werkt dikwijls met slechts enkele heldere kleuraccenten. Mueller maakt vaak gebruik van citaten, die ze aan de meest uiteenlopende bronnen ontleent zoals de etsen van Goya of hedendaagse strips en die ze meestal duidelijk vervreemd in haar oeuvre integreert.
Haar werken ademen evenzeer ironische introspectie als interesse voor verzamelde en waargenomen momenten, motieven of ideeën; zij verstaat de kunst om de meest uiteenlopende teken- en compositiestijlen met elkaar te verenigen.Niet alleen daardoor raakt de toeschouwer verstrikt in een systeem van kruisverwijzingen waarin kunsthistorische verbanden pal naast uiterst persoonlijke toespelingen en anekdotes staan, heel vaak ook verwerkt zij teksten of tekstfragmenten in haar tekeningen.
Deze taaldecorstukken, met een bandbreedte die van opgeschreven gedachten, citaten, woordspelingen of slogans tot en met korte gedichten reikt en waarvoor de kunstenares verscheidene talen bezigt en die ook graag vermengt, zijn echter niet bedoeld om de toeschouwer interpretatief te leiden.Altijd blijft open of de tekst de tekening moet beschrijven of dat de tekening als illustratie van de woorden dient; een gegeven dat nog wordt versterkt door het feit dat zij heel nauwkeurig fouten of taalkundige misvattingen inbouwt die het interpretatiekader van haar werken verruimen. Volgens de kunstenares zelf probeert zij steeds een eigen taal te verzinnen maar daarbij toch leesbaar te blijven.
Naast deze kleinere werken omvat haar oeuvre ook perfect uitgewerkte tekeningen van groot formaat en op de omgeving afgestemde werken voor aan de wand die ze speciaal voor de expositieplaats maakt. Deze verschillende manieren van werken verweeft Paula Mueller tot installaties, waarin de afzonderlijke kunstwerken met elkaar in verband worden gebracht. Daarmee wordt ook duidelijk dat haar methoden om invloeden in haar werken te integreren zich niet tot het uitwendige beperken; op dezelfde wijze benut Mueller ook haar eigen oeuvre als ressource, citeert, becommentarieert en combineert ze haar beeldwerelden, herhaalt ze sommige en verbindt deze kruiselings opnieuw met elkaar.
Steeds weer creëert ze een link tussen haar werken via de ophanging, plakt of tekent ze rechtstreeks op de wand of integreert ze kleinere werken in haar muurtekeningen. Paula Mueller vertelt verhalen, roept voorstellingen op, laat indrukken achter. Haar werken bruisen van ironie en grafische charme en weten bij de toeschouwer emoties op te wekken zonder hun hele verhaal prijs te geven.
Zij slaagt erin met geestigheid en humor diepere betekenisniveaus over te brengen die veel onthullen en toch steeds een beetje raadselachtig blijven.
 
Michael Pohl, Curator
Wohnung Felix Rehfeld, Bremen



 
Paula Mueller (°1977 Trier, Germany) draws and paints. She uses pencils and crayons, oil or water colours, felt-tip pens and other materials in her usually small works on paper and allows herself to be inspired by a myriad of subjects. She incorporates personal experiences and ideas as well as real and invented things in her drawings. She draws herself, other people, fictitious people, beings that exist only in her imagination, situations, landscapes, sometimes only in a few strokes and at other times elaborated to perfection in an almost photo-realistic way. She often works with only a few clear colour accents. Mueller often uses quotes that she extracts from a wide variety of sources, such as Goya’s etchings or contemporary comic books. She usually integrates such quotes in her work leaving them looking clearly alienated. Her works breathe both ironic introspection and an interest in collected and perceived moments, motifs or ideas; she understands the art of uniting the most diverse drawing and composition styles.That is not the only reason why the viewer often gets caught up in a system of
cross-references in which art-historical links are just as important as extremely personal allusions and anecdotes. She often also incorporates texts or text extracts in her drawings. The artist uses and likes to mix various languages in these linguistic pieces of décor, ranging from jotted-down thoughts, quotes, puns, slogans to short poems, but does not make them lead the viewer to an interpretation.
It is always uncertain whether the text is describing the drawing or whether the drawing is illustrating the words; a given that is even more enhanced by the fact that she meticulously builds mistakes or linguistic misconceptions into her works in order to widen their framework of interpretation. According to the artist herself, she is always trying to come up with a language of her own that is still readable.
In addition to these smaller works, she has also done perfectly elaborated drawings of a larger size and works that were in tune with their environment on the wall she made especially for the exhibition location. Paula Mueller intertwines all these different ways of working into installations that connect all the separate pieces of art to each other.
It also shows that her methods to integrate various influences in her works are not limited to the external; in the same way Mueller also uses her own body of work as a resource; she quotes, comments on and combines her own image worlds, she repeats some of them and again cross-links them with each other. Again and again she links her works in the way she puts them up, she directly glues or draws things on the wall and integrates smaller works in her wall drawings.
Paula Mueller tells stories, evokes conceptions and leaves impressions. Her works sparkle with irony and graphical charm and induce emotions in the viewer without surrendering too much of what they are all about. She succeeds in conveying deeper levels of meaning with wit and humour that reveal a lot, but forever remain somewhat mysterious.
 
Michael Pohl, Curator
Wohnung Felix Rehfeld, Bremen