The art of Serse Roma may well seem approachable through mere observation. Many of his works refer clearly to the well-known traditional genres of landscape or still life. They therefore offer a figurative, realistic shape, emphasized by the use of black and white and nuances of grey, with a direct reference to photography. Serse uses lights and shadows as a means to capture his subjects, whether they are a landscape, a blanket of clouds or an object such as a simple paintbrush. His technical vision of drawing aims at reaching the illusion of perfection, that in practice is a method to investigate the image and its actuality. In the inertia of his drawings – slowness pervades both the creative process and the works themselves – Serse finds an opportunity to investigate the liveability of his images and the intrinsic qualification of their caducity. At a time when the opportunity to think or talk about images is overcome by the rate at which they are produced, Serse opts for the stillness of metaphysics, the silence of the unspeakable. His works incorporate our experience of his subjects. Their immensity flares up, finds an echo, because their presence in time is translated into the meticulous process of drawing.
Yet the drawings do not easily allow for the definition of images.
The surface tension of water in a wave, a monumental mountain or a vertical paintbrush mean to Serse a starting point from which he can investigate the current meaning of a means. He is aware of the fact that he himself and his works find themselves in a wide field, between photography and painting. His works share with photography the documentary and the ordinary, the flat surface, its accuracy and bright scientific recording.  This is the reason why his art places itself in the present time: it accepts the parameters of the current perceptive framework.
Serse’s work shares with the pictorial tradition the frailty of the matter and, as a consequence, its vibration, rhythm and lightness, that ultimately means sharing the possibility – or the unavoidability – for intuitive observation. Serse enters history and the pictorial tradition. He relates himself both to the sublime of the works of Caspar David Friedrich and to the metaphysical stillness of the works of Giorgio Morandi.
 
Jan Hoet
(out of “Serse or stillness in the exaltation”).



Het lijkt wel alsof de kunst van Serse Roma met een louter observerende blik kan benaderd worden. Heel veel werken verwijzen uiteraard naar het traditioneel bekende genre van landschap of stilleven en bieden daartoe ook een figuratieve, realistische vorm aan, hetgeen door hun zwart-wit en grijswaarden nog vanzelfsprekender wordt door een direkte verwijzing naar de fotografie.
Serse zoekt in het capteren van zijn onderwerpen - weze het een landschap, een wolkendek of een objekt zoals een eenvoudig penseel – door licht en schaduw vooral een middel. Hij zoekt met zijn  tekentechnische handeling de illusie van de perfektie, die in feite een methodiek is om het beeld en zijn actualiteit te bevragen. In de inertie van zijn tekeningen – en zowel het creatieve proces als het werk zelf dragen de traagheid in zich – vindt Serse een mogelijkheid tot onderzoek van de leefbaarheid van beelden en van de daarmee samenhangende kwalificatie van hun vluchtigheid. Op een moment dat beelden sneller gemaakt worden dan erover kan worden gesproken of gereflekteerd, opteert Serse voor stilte van de metafysica, het zwijgen van het onuitspreekbare. Zijn werken incorporeren de ervaring die we tenaanzien van zijn onderwerpen hebben. Hun immensiteit zindert na,vindt een echo, omdat hun beleving in de tijd wordt vertaald in het meticuleuze proces van het tekenen.
En toch geven de tekeningen zich als beeld niet gemakkelijk prijs.
Het spanningsoppervlak van het water in een golf, een monumentale berg of een opstaand penseel is voor Serse een vertrekpunt om de huidige betekenis van een medium te bevragen.Hij is zich ervan bewust dat hijzelf en zijn werken zich bevinden in het soms diffuse veld tussen fotografie en schilderkunst. Met de fotografie delen de werken het documentaire en het ordinaire, ook diens vlakheid, de accuraatheid en de schijnbaar wetenschappelijke registratie. Daardoor bevindt zijn kunst zich in de hedendaagsheid, omdat ze de parameters van het waarnemingskader ervan accepteren.
Vanuit de traditie van de schilderkunst nemen ze de fragiliteit van de materie en zijn huid mee, en daardoor de vibratie, het ritme en de lichtheid van de toets, en aldus uiteindelijk ook de mogelijkheid – of onvermijdelijkheid – van de intuitieve observatie. Serse schrijft zich in de geschiedenis en de picturale traditie in. Zo verhoudt hij zich zowel tot het sublieme in  de werken van Caspar David Friedrich, als tot de metafysische stilte in de werken van Giorgio Morandi.
 
Jan Hoet
(uit “Serse of stilte in de verheerlijking”).